Ankara'ya Öyle Yakışırdı ki Kar / Yılmaz ERDOĞAN

Ankara'ya öyle yakışırdı ki kar

Asfaltlar ışıldar, buz tutardı resmi yalanlar

Kimse kemen çalmazdı belki ama

Çok keman çalınsın balolarında diye yapılmış

Gri,sisli,binalar...

Alnının ortasında 

Ciddi bir devlet asabiyeti

Çok kötü günlermiş gibi en genç zamanlar

Bu zulüm, bu sevda bitmezmiş

Sevmek bir halkı sevmekse

Aşk o zaman sevmekmiş

(Biz bir şeyi delice severiz ama tanrım neyi)

Kahve önü çatlak mozaik

Bel kemiğine tehdit kürsüler üstünde 

Çok sigara içen 

Öğrenciler...

Bir daha asla yaşayamayacağı aşkları teğet geçerken

Hep onu sevmeyenleri severek

Hep onu sevenin gözlerinden Kalabalıklara kaçarak

Karışarak toplumcu,gerçekçi yalnızlıklara

Yüksek rakımlarda çatlamış dudaklarını 

Bir İzmirli güzele dayatmak varken

(Hep kardeş olacak değiliz ya,

Yaşasın halkların sevgililiği)

Soyut bir sevdaya beşik kertilmiş olan

Dağda çoban, şehirde şark çıbanı sayılan

Fırat'ın büyük elleri

Ararat'ın kızgın yelleri

Cilo'nun Derin nefesleri

Hülasa kente hukuk mukuk okumaya 

Mümkünse o arada da memleketi kurtarmaya gelmiş

Anadolu çocukları

Ankara'ya öyle yakışırdı ki kar

Asfaltlar ışıldar, bu tutardı resmi yalanlar

Belki balkona kar seyretmeye çıkar diye sevdiğimiz kızlar

Çok dibimiz dolmuştur

Ve çoğu zaman bu kar mevzuu

Kızlara yeterince ilginç gelmemiştir

Hiç bir şey kapalı bir dükkan kadar 

Hüzünlü gelmez Ankara'da

Yoksa bugün bir hayat yaşanmayacak mı duygusu

Çöker bütün bozkıra

Kimse keman çalmaz belki

Belki bu film hiç bir zaman

O kadar fiyakalı olmayacak ama

Hiç bir lahmacunda

O okul yolundaki üçüncü sınıf lokantanınkinin

Tadını vermeyecek bir daha

Çok daha iyilerini yedim sonra

Bizzat Urfa'da hatta

Ama hiçbirinde o kadar aç oturmadım sofraya

Ankara'ya öyle yakışırdı ki kar

Çok yabancı soluk duyulur bazı

Bilinmez bir dilin ıslığından

Anla ki yine sıkıldı bizim konsolosluklardaki konuklar

Öyle deme Ankara'yı sevmeyene bir zulümdür

Bu kadar insanın neden Ankara'yı bu denli çok sevdiğini anlamadan

Ankara'da yaşamak

Yollarına hep sevdiğimiz insanların adlarını vermediler ama

Biz her duvara bir vesile

Onların adını yazarak yaşadık

Kül ve betondan mürekkep

Yaşadıkça yaşanılası gelen

O tuhaf bozkır kokusunda

Ankara'ya öyle yakışırdı ki kar

Asfaltlar ışıldar, buz tutardı resmi yalanlar

Biz,

Şimdi kapalı bir kuruyemiş dükkanının

-ki bütün plan kar altında

Tuzsuz ayçekirdeği çitleyip

Yanı sıra Bafra içmektir-

Kötü ışıklandırılmış vitrininden

Umutsuzca içeri bakan

Kimliği gereğinden fazla sorgulanmış

Merhabadan çok çıkar ulan kimliğini denmiş

-Yani sistem kendi verdiği kimliği zırt pırt geri istemektedir-

Doğduğu yer yüzünden

Doğuştan kavgacı zannedilen 

Ama pek çoğu kavgadan nefret eden

Kavgacı,esmer,cesur,korkak

Çoğu Kürt, çoğu Türk

Çocuklardık..

Ankara'ya öyle yağardı ki kar

Ha sonra Belki Ahmet Arif'in aklına gelmeyecek

Çünkü hiç kimse bir daha Ankara'yı onun kadar sevmeyecek

bir şiir işlenir

"Kar altındadır varoşlar

Hasretim nazlıdır Ankara"

Ustam yine de sen bilirsin ama

Hangi aralıkta bir şair ölmüşse

İşte o en netameli aydır bence

Ankara'ya öyle yakışırdı ki kar...

Asfaltlar ışıldar...

Yalanlar...

Şimdi ve sonra

Ne zaman Ankara'ya kar yağsa

Elim, gönlüm, çocukluğum, buz tutar...

Penceremden kar manzarası :)

Ankara'ya ne zaman kar yağsa, aklıma bu şiir gelir. 

Sözleri ezberimde değil ama dilime dolanır o satır.

Ankara'ya öyle yakışırdı ki kar... 

Lapa lapa yağan karı seviyorum.

Özellikle çam ağaçlarına çok yakışıyor. :) 

Elimde kahvem, sıcacık evimde, pencere önündeki koltuğa oturup, yağan karı seyretmeyi çok seviyorum. Ama soğuktan nefret ediyorum. :)) 

Soğuk bir Ankara sabahından, herkese sımsıcak sevgilerimi gönderiyorum. :)